Aconcagua

Hér koma á eftir vísur sem Bragi samdi í ferðinni.

Örkum hérna upp í mót,
Óli, Golli og Bragi.
Einnig Sigga orkusnót
og allt í fína lagi.

Prílum við í Paradís,
Prúð og sæl um slóðir kunnar
Gnæfa klettar, krýndir ís,
kynjamyndir náttúrunnar.

Við oss blasir fjallið frítt,
fönnum skrýtt – það togar.
og við öndum ótt og títt
af oss svitinn bogar.

Frár og mesti fjörkálfur
flytur grín úr sínum munni.
Eftirherman Ingólfur
uppi heldur stemmingunni.

Fjöllin heilla falleg öll –
fjöll eru hennar ær og kýr-
Sigga Lóa sjarmatröll
seiglu og krafti yfir býr.

Óli Bæjó ýmsan tind
áður klifið hefur,
eins og hann hafi enga þind;
af sér mikið gefur.

Síðast nefni, sístan þó,
sjálfan vísnarefinn.
Enda komið alveg nóg
og hann Bragi uppgefinn.

BR

Þeir hafa notið ferðarinnar til hins ítrasta, enda umhverfið stórbrotið og fjallasýnin síbreytileg.  Sól hefur skinið á hverjum degi og einstaka sinnum hefur örlað á snjókomu.  Frost hefur verið á hverri nóttu á fjallinu og nístingskalt í efstu búðum, en dúnpokarnir standast vel.  Stundum hefur verið býsna hvasst og það hafa komið nætur þar sem við héldum ad tjöldin tækjust á loft ásamt öllu innvolsi.  Hér er ekki hægt að reka neina tjaldhæla í jörð svo okkur var strax kennd sú kúnst að tjalda með því að vefja stögunum utan um grjót.
 
Eins og áður hefur komið fram var okkur eindregið ráðið frá því að taka Diamox, sem er glákulyf og hefur að auki gefið góða raun við hæðaaðlögun með því að auka súrefnisupptöku í blóðinu. Sérfræðingar í háfjallaveiki hér telja að það hylji einkenni, sem annars þyrfti að bregðast við og vatnslosandi eiginleikar þess hafa leitt til alvarlegrar þornunar, þrátt fyrir viðleitni fólks við að neyta mikils vökva, en ráðlögð neysla á vökva á dag eru 4 til 6 lítrar.  Dagskráin okkar gerði líka ráð fyrir að við myndum smám saman aðlagast aukinni hæð án lyfja. Í grunnbúðum (Plaza de Mulas, eða Múlakampi), er lítil heilsugæslustöð þar sem okkur var uppálagt að fara í nákvæma skoðun. Mælingar sýndu að hæðaaðlögun gekk vel hjá körlunum, en hægar fyrir sig hjá Sigríði Lóu,
en hún segir svo frá:  Við komu í grunnbúðir var súrefnismagnið í blóðinu 70% og var komið upp í 78% nokkrum dögum seinna, en það var alltaf vel yfir 80% hjá körlunum. Þar sem
mér leið að öllu leyti vel, gáfu læknarnir mér grænt ljós með að halda áfram. 

Næsta dag gengum við upp í Camp I (4900 m), eða Canada búðirnar. Tveimur dögum áður höfðum við borið vistir þangað upp og þurftum að þessu sinni að bera talsvert meira en við reiknuðum með.

Daginn eftir tók við ganga upp í Camp II (5400 m), sem kallast því fallega nafni Nido de Condores (Hreiður Kondórsins).  Þó gengið væri löturhægt, dróst ég talsvert aftur úr ferðafélögunum, en ég þurfti sífellt að vera að stoppa til þess að ná jafnvægi á andardrátt og hjartslátt og kastaði svo upp rétt fyrir komu á áfangastað. Þegar fararstjóri kannaði ástandið kom í ljós að súrefnismagnið í blóðinu var ískyggilega lágt, eða 43%.  Skilaboð frá lækni í gegnum talstöðina voru skýr, ég ætti strax að koma mér niður í grunnbúðir, sem eru um 1100 m neðar.  Ég þurfti því að búa mig til brottfarar ásamt aðstoðarfararstjóra og átti ekki að taka neitt með mér nema svefnpokann.
 
Ég náði að njóta útsýnis þarna uppi, en búðirnar liggja í skarði þar sem opnaðist alveg ný fjallasýn. Næst hæsta fjall álfunnar blasti við og við horfðum niður á ótal snævi þakta fjallstinda.  Klukkan var að verða 21:00 þegar við lögðum af stað.  Við gengum á broddum fyrsta klukkutímann og gátum farið nokkuð hratt yfir.  Framundan blasti við okkur stórfenglegt sólarlag sem magnaði upp formfagran fjallgarðinn. Það var logn og talsvert frost, himininn var stjörnubjartur og nánast fullt tungl lýsti leið okkar niður í Múlakamp ásamt höfuðljósum. Gangan niður tók um 3 klst.  Þegar þangað var komið tók við heit súpa og læknisskoðun, en búið var að tjalda fyrir okkur.  Mér var svo uppálagt að mæta aftur til skoðunar næsta morgunn.  Súrefnisstatus hafði lítið skánað (50%), en púls, blóðþrýstingur og lungu voru í góðu lagi og mér leið annars alveg ágætlega.  Hugmynd mín var að dvelja í Múlakampi þar til félagar mínir snéru aftur og ganga með þeim restina niður af fjallinu. Læknarnir tóku það ekki í mál og ég fékk far með þyrlu, ásamt öðrum sem svipað var ástatt um, niður að inngangi Aconcagua þjóðgarðsins, sem er í 2700 m hæð.  Síðan tók við akstur um þetta stórkostlega fjalllendi og til Mendoza, þar sem ég bíð þeirra félaganna, Ólafs Áka, Ingólfs og Braga.
 
Farangurinn minn er enn uppi í fjalli en ég fæ hann vonandi á morgunn.  Ég get því ekki sent neinar myndir úr vélinni minni.  Hér er nú yfir 30 stiga hiti og fötin sem ég er með eru þau sem ég var í þegar ég lagði af stað niður af fjallinu í fyrrakvöld ..... dúnúlpa, tvö pör af ullarsokkum, tvöfaldir fjallaskór, ullarnærföt o.fl. og allt svo ógeðslega skítugt!
 
Þegar ég kom til Mendoza í gærkvöldi var heiðskýrt yfir Aconcagua.  Veðurspáin fyrir daginn í dag (16. janúar er góð), en síðan á að þykkna upp. Félagar mínir gistu í Camp III í nótt, sem ýmist nefnast Berlin eða Cholera (6000 m).

Ég ætla að fara út á eftir og horfa þangað upp eftir, því ef allt hefur gengið að óskum, þá ættu þeir að ná toppnum á næsta klukkutímanum.  Ég vona svo sannarlega að þeir séu þarna uppi.  Við hugsum vel til þeirra og bíðum spennt eftir fréttum af lokaáfanganum! ....... Sigga Lóa

Plaza de Mulas

Í dag er áætlað að gengið verði upp á Múlasnatorg (Plaza de Mulas) sem er í 4.250 m. hæð.  Um er að ræða búðir sem komið er fyrir í rúma tvo mánuði á ári á meðan fært er á fjallið.